Ακίνητος στην μέση μιας αχανούς έκτασης.
Το μόνο ανθρώπινο στοιχείο σ' ένα τοπίο απόλυτης ελευθερίας.  
Η εικόνα αυτή σου ανήκει.
Ο αέρας που φυσά, σφυρίζει τ' όνομα σου.
Τα δάκρυα που κυλάνε σχηματίζουν το μονοπάτι της διαφυγής σου.
Ο ήλιος που σε καίει, φωτίζει τα σκοτάδια σου.
Η άκρη απ' το τυλιγμένο στην μέση σου σχοινί, κρέμεται στην γη.
Τα άκρα σου είναι βαριά αλλά περιμένουν το σάλπισμα της εκκίνησης.
Μόνο η απόφαση έχει μείνει.  Να κάνεις το πρώτο βήμα.
Το πρώτο, μουδιασμένο, φοβισμένο, πικραμένο, εξαναγκασμένο βήμα.
Μπορεί να είναι και βήμα οπισθοχώρησης.
Αρκεί ν' αφεθείς στην εξάντληση και να γείρεις πίσω.
Τόσο εύκολο.  Τόσο γνωστό.  Τόσο μικρό.
Κι έτσι στέκεσαι.  Ακίνητος στην μέση μιας αχανούς έκτασης.
Και περιμένεις...