Το Βιτριόλι εκρινόταν από τον οργανισμό ανθρώπων που βρίσκονταν σε κατάσταση φόβου - αν και ακόμη περνούσε απαρατήρητο από τις σύγχρονες εξετάσεις φασματοσκοπίας.
Κι εγώ αγαπούσα κάποιον και τον έχασα. Ήταν ένα παιδί, ένα νέο αγόρι. Κι εγώ τότε ήμουν πολύ νέα. Δεκάξι χρονών έκανα τη μεγαλύτερη ανακάλυψη της ζωής μου, τον έρωτα.
(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο.
«Είσαι έτοιμη ν’ ακούσεις; Αυτή τη φορά έφτασες πάρα πολύ κοντά. Με κοιτάς σχεδόν στα μάτια. Δεν το περίμενα... θ’ ακούσεις, ή θα κάνεις αυτό που κάνεις πάντα;»
Ήταν περίπου 80 χρονών. Μου πήρε το χέρι και το ακούμπησε στα μαυροφορεμένα γόνατα της. Η παλάμες της άγριες και τα χέρια της γεμάτα ρυτίδες, ανέδυαν όμως τόση ζέστη που έφτανε μέχρι την καρδιά μου και την έκανε να χτυπάει διαφορετικά.
Κοιτούν μακριά τον ουρανό κ' εκείνος μελανιάζει. Γιατί, γιατί, γιατί, γιατί να μη ζεσταίνει ο θάνατος. Γιατί ένα τέτοιο ανόσιο ψωμί. Γιατί ένας τέτοιος ουρανός εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος...
Fred Boissonnas (1858 - 1946). Την περίοδο 1900-1930 αποτυπώνει με τη φωτογραφική του μηχανή, όψεις της ελληνικής κοινωνίας. Ένα σημαντικό Ιστορικό και Λαογραφικό αρχείο.
Είναι στιγμές που η ψυχή αποζητά τη φύση, ν' αφουγκραστεί τον ιερό, καθάριο της παλμό, μες στην πρωτόγεννη ζωή γαλήνια να βαδίσει, αρχαίων, αγήρευτων θεών ν' ακούσει το λυγμό.