Ο μισός άνθρωπος... 500 λεπτά της νύχτας...
 |
| Υπάρχει μια τόσο μεγάλη μοναξιά στον κόσμο μας, που μπορείς να τη δεις ακόμα και στην αργή κίνηση των δεικτών του ρολογιού. ― Charles Bukowski |
Νύχτες που προσπαθούν ν’ αγγίξουνε το χτες
Μόνος να προσπαθώ να πιάσω τη σκιά σου
Τα όνειρα μου να πλέουν στ’ απέραντα φιλιά σου
Κι η φαντασία να σε πλάθει μες τα χέρια μου να καις.
Ακούω τη φωνή σου να τρυπάει τη σιωπή
Φωνές και ψίθυροι στην άδεια μου γαλήνη
Θύμησες περασμένες που άξαφνα γίνονται θρήνοι
Κι η απουσία σου με σκίζει σαν κοφτερό γυαλί.
Σα μουσική αντηχεί το περπάτημα σου στο σκοτάδι
Κι εγώ τινάζομαι προσμένοντας το χάδι σου να νοιώσω
Το πληγωμένο μου μυαλό από τον πόνο να λυτρώσω
Να χαλαρώσω, να κοιμηθώ ή να πεθάνω αυτό το βράδυ.
Μάταια όμως προσμένω τη μορφή σου πως θα δω
Μόνο σκιές που παίζουν από ’να κερί που τρεμοσβήνει
Οι χτύποι της καρδιάς μου λυγμοί πια έχουνε γίνει
Και αρχίζουν γύρω μου με τις σκιές έναν τρελό χορό.
Τριξίματα ανυπόφορα οι χτύποι των δεικτών του ρολογιού
Το πέρασμα κάθε λεπτού αφήνει πίσω του μια θλίψη
Σα διψασμένος αναζητώ την αγκαλιά σου να με κρύψει
Στοιχειό απροστάτευτο η ψυχή μου σαν του μικρού παιδιού.
Η νύχτα ολόενα κυλά και συνεχίζει να με λειώνει
Αρρώστια η σκέψη μου πως σ’ έχω και δε σ’ έχω
Κι εκεί που στης μοναξιάς μου τα κελιά αέναα τρέχω
Άξαφνα ο χρόνος σταματά, επιτέλους ξημερώνει…