Το Βιτριόλι εκρινόταν από τον οργανισμό ανθρώπων που βρίσκονταν σε κατάσταση φόβου - αν και ακόμη περνούσε απαρατήρητο από τις σύγχρονες εξετάσεις φασματοσκοπίας. 
Αναγνωριζόταν ωστόσο εύκολα από την γεύση του, που δεν ήταν ούτε γλυκιά ούτε αλμυρή - αλλά πικρή.  Ο δόκτωρ Ιγκόρ - που προέβη στην ανακάλυψη αυτού του θανατηφόρου δηλητηρίου, η οποία, όμως, δεν του είχε ακόμα αναγνωριστεί - του είχε δώσει το όνομα ενός δηλητηρίου που είχαν κατά κόρον χρησιμοποιήσει στο παρελθόν αυτοκράτορες, βασιλιάδες και ερωτευμένοι κάθε λογής όταν ήθελαν να απομακρύνουν οριστικά κάποιον ενοχλητικό.

Ωραίοι καιροί εκείνοι με τους αυτοκράτορες και τους βασιλιάδες: μια εποχή στην οποία ο κόσμος ζούσε και πέθαινε ρομαντικά.  Ο δολοφόνος καλούσε το θύμα για ένα ωραίο γεύμα, ο σερβιτόρος έμπαινε με δύο ωραία κύπελλα, ένα από τα οποία είχε μέσα βιτριόλι μαζί με το ποτό.  Πόση συγκίνηση διέγειραν οι κινήσεις του θύματος: έπιανε το κύπελλο, έλεγε μερικά λόγια φιλικά ή εχθρικά, έπινε αυτό που νόμιζε ότι ήταν ένα ακόμη γευστικό ποτό, έριχνε ένα βλέμμα γεμάτο έκπληξη στον αμφιτρύωνα του και έπεφτε κεραυνοβολημένο στο έδαφος!

Όμως αυτό το δηλητήριο, σήμερα ακριβό και δυσεύρετο στην αγορά, αντικαταστάθηκε από πιο σίγουρες διαδικασίες εξολόθρευσης - όπως περίστροφα, βακτηρίδια κτλ.  Ο δόκτωρ Ιγκόρ, ρομαντικός από τη φύση του, ανέσυρε το σχεδόν ξεχασμένο όνομα για να βαφτίσει την ψυχική ασθένεια που είχε κατορθώσει να διαγνώσει και η ανακάλυψη της οποίας σύντομα θα τρόμαζε τον κόσμο.

Ήταν παράξενο που κανείς ποτέ δεν είχε αναφερθεί στο Βιτριόλι ως θανατηφόρα τοξική ουσία, αν και η πλειονότητα των παθόντων αναγνώριζε τη γεύση του και ονόμαζε τη διαδικασία της δηλητηρίασης "Πικρία".  Όλα τα όντα είχαν Πικρία στον οργανισμό τους - σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό -, έτσι όπως σχεδόν όλοι έχουμε το βακτηρίδιο της φυματίωσης.  Όμως οι δύο αρρώστιες εκδηλώνονται μόνο σε περίπτωση εξασθένησης του ασθενούς· στην περίπτωση της Πικρίας, ευνοϊκό έδαφος για την εμφάνιση της ασθένειας παρουσιάζεται όταν δημιουργείται ο φόβος για την αποκαλούμενη "πραγματικότητα".

Μερικοί άνθρωποι στην προσπάθεια τους να θέλουν να κατασκευάσουν έναν κόσμο στον οποίο δεν θα μπορούσε να διεισδύσει καμιά εξωτερική απειλή, αυξάνουν υπερβολικά τις άμυνες τους προς το άγνωστο - ξένους ανθρώπους, νέα μέρη, διαφορετικές εμπειρίες - και αφήνουν τον εσωτερικό τους κόσμο αφρούρητο.  Από κει αρχίζει η Πικρία να προκαλεί ανεπανόρθωτες βλάβες.

Ο μεγάλος στόχος της Πικρίας (ο δόκτωρ Ιγκόρ προτιμούσε να την ονομάζει Βιτριόλι) ήταν η θέληση.  Οι άνθρωποι που έπεφταν θύματα της αρρώστιας έχαναν σιγά σιγά την όρεξη τους για οτιδήποτε και μέσα σε λίγα χρόνια δεν μπορούσαν να βγουν απ' τον κόσμο τους, καθώς είχαν ξοδέψει τεράστια αποθέματα ενέργειας κατασκευάζοντας ψηλά τείχη για να μεταπλάσουν την πραγματικότητα κατά την επιθυμία τους.

Με το να αποφεύγουν τις εξωτερικές επιθέσεις, είχαν ταυτόχρονα περιορίσει την εσωτερική ανάπτυξη τους.  Συνέχιζαν να πηγαίνουν στην δουλειά, να βλέπουν τηλεόραση, να παραπονιούνται για την κυκλοφορία και να κάνουν παιδιά, αλλά όλα αυτά γίνονταν μηχανικά και χωρίς μεγάλη εσωτερική συγκίνηση - γιατί στο κάτω κάτω όλα ήταν υπό έλεγχο.

Το μεγάλο πρόβλημα με τη δηλητηρίαση από Πικρία ήταν ότι και τα πάθη - μίσος, έρωτας, απελπισία, ενθουσιασμός, περιέργεια - δεν εκδηλώνονταν πια.  Μετά από λίγο καιρό, στους πικραμένους δεν απέμενε καμιά επιθυμία.  Δεν είχαν διάθεση ούτε να ζήσουν ούτε να πεθάνουν· αυτό ήταν το πρόβλημα.

Γι' αυτό οι πικραμένοι συναρπάζονταν πάντα από ήρωες και τρελούς: δε φοβούνταν ούτε τη ζωή ούτε το θάνατο.  Τόσο οι ήρωες όσο και οι τρελοί έδειχναν αδιάφοροι μπροστά στον κίνδυνο και προχωρούσαν εμπρός, αν και όλοι τους έλεγαν να μην το κάνουν.  Ο τρελός αυτοκτονούσε, ο ήρωας προσφερόταν μαρτυρική θυσία υπέρ κάποιου ευγενούς σκοπού - αλλά και οι δύο τελικά πέθαιναν και οι πικραμένοι περνούσαν πολλά μερόνυχτα σχολιάζοντας τον παραλογισμό και τη δόξα αυτών των δύο ανθρώπινων τύπων.  Ήταν η μόνη στιγμή κατά την οποία ο πικραμένος είχε την δύναμη να σκαρφαλώσει στο αμυντικό τείχος του και να ρίξει μια ματιά προς τα έξω· αλλά σύντομα τα χέρια και τα πόδια του κουράζονταν και επέστρεφε στην καθημερινότητα του.

Ο χρόνια πικραμένος παρατηρούσε την αρρώστια του μόνο μια φορά την βδομάδα: τα βράδια της Κυριακής.  Τότε, καθώς δεν είχε τη δουλειά ή τη ρουτίνα να του μετριάζει τα συμπτώματα, αισθανόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά - η ησυχία σ' αυτές τις βραδιές ήταν φοβερή, η ώρα δεν περνούσε με τίποτα και υπήρχε διάχυτος ένας συνεχής εκνευρισμός.

Όμως έφτανε η Δευτέρα και ο πικραμένος ξεχνούσε αμέσως τα συμπτώματα του - αν και βλαστημούσε που δεν είχε ποτέ καιρό για να ξεκουραστεί και διαμαρτυρόταν που περνούσαν τόσο γρήγορα τα Σαββατοκύριακα.  

Το μοναδικό μεγάλο πλεονέκτημα της αρρώστιας, από κοινωνική άποψη, ήταν ότι είχε γίνει ήδη κανόνας· επομένων ο εγκλεισμός δεν ήταν πλέον απαραίτητος - με εξαίρεση τις περιπτώσεις στις οποίες η δηλητηρίαση ήταν τόσο βαριάς μορφής, ώστε η συμπεριφορά του ασθενούς άρχιζε να επηρεάζει τους άλλους.  Όμως η πλειονότητα των πικραμένων μπορούσε να παραμένει ελεύθερη, χωρίς να αποτελεί απειλή για την κοινωνία ή τους άλλους, καθώς - εξαιτίας των ψηλών τειωχών που είχαν κατασκευάσει γύρω τους - ήταν τελείως απομονωμένοι από τον κόσμο, αν και έδιναν την εντύπωση ότι συμμετείχαν στα δρώμενά του.

Πέρα απ' την ανακάλυψη ότι υπάρχει το Βιτριόλι, ο δόκτωρ Ιγκόρ έπρεπε να αποδείξει ότι και σ' αυτή την περίπτωση ήταν δυνατή η θεραπεία.  Ήθελε να γραφτεί το όνομα του στην ιστορία της ιατρικής - αν και δεν είχε αυταπάτες όσο αφορά στις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε για να επιβάλει τις ιδέες του, καθώς οι "φυσιολογικοί" ήταν ικανοποιημένοι με τη ζωή τους και ποτέ δε θα παραδέχονταν την αρρώστια τους, ενώ οι "άρρωστοι" αποτελούσαν την κινητήριο δύναμη μιας πελώριας αλυσίδας ασύλων, εργαστηρίων, συνεδρίων και λοιπών.

- Paulo Coelho, Veronika decide morrer (1998) -