Δίχως Τέλος




















Δεν είναι ο πόνος την στιγμή που βιώνεις μία δυσκολία. Ούτε το κενό που αφήνει πίσω της μια απώλεια.
Εκείνες οι στιγμές έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Ξέρεις από τι γεννήθηκαν και μόλις ο  χρόνος κάνει την δουλειά του, θα μείνουν στο παρελθόν ως άλλη μία πολύτιμη εμπειρία.

Πρόκειται για την θλίψη που ξέρεις ότι δεν έχει τέλος. Αιώνιος συνοδοιπόρος η οποία έρχεται και φεύγει όποτε θέλει. Ένα μπαούλο κρυμμένο κάπου, στο οποίο φυλάμε τα απομεινάρια του κάθε πόνου που μας άλλαξε. Μια συλλογή από ενθύμια ζωής η οποία φροντίζει να μην ξεχάσουμε ποτέ. Όσο καλά κι αν το έχουμε κρύψει όμως, έρχονται στιγμές που οι αναθυμιάσεις του παρελθόντος έρχονται να μας θυμίσουν, να μας ταράξουν και να μας φοβίσουν πάλι!

Η μανία της απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη. Μια μυρωδιά, ένας υποσυνείδητος συνειρμός ή ακόμα κι ένα όνειρο, της δίνουν ζωή και σ' αναγκάζει να πας πίσω εκεί απ' όπου πάλεψες για να φύγεις. Δύο αόρατα χέρια που σφίγγουν την καρδιά σου κι ένας ανεπαίσθητος ψίθυρος που σου φωνάζει 'Θυμήσου'!
Κι εσύ, μην έχοντας άλλη επιλογή, να θυμάσαι.

Τότε που ένιωθες τόσο μικρός κι ανήμπορος που τα πάντα ήταν ικανά να σε συνθλίψουν και κάποια απ' αυτά το κατάφεραν. Αυτόν που έφυγε, αυτόν που σε πλήγωσε, αυτόν που σε πρόδωσε και όλα τα κομμάτια του εαυτού σου που πήραν μαζί τους φεύγοντας. Αυτόν που σ' αγάπησε και σου έμαθε πως μπορείς και πρέπει να συνεχίσεις και μετά το τέλος!

Φόβος και θυμός γίνονται ένα ενώ περιμένεις στωικά να περάσει. Μέχρι την επόμενη φορά!

Στο ενδιάμεσο προσπαθείς ν' απαντήσεις στο μεγαλύτερο ερώτημα. Γιατί;

Έως τότε.. να χαμογελάς!
(20.07.2014)


Leave a Reply