Ήταν περίπου 80 χρονών.
Μου πήρε το χέρι και το ακούμπησε στα μαυροφορεμένα γόνατα της.
Η παλάμες της άγριες και τα χέρια της γεμάτα ρυτίδες, ανέδυαν όμως τόση ζέστη που έφτανε μέχρι την καρδιά μου και την έκανε να χτυπάει διαφορετικά.

«Να βρεις κάποιον να σ’ αγαπήσει και να ζήσετε», μου είπε και με κοίταζε μέσα στα μάτια.
«Μόνο αυτό έχει σημασία.», συνέχισε χαϊδεύοντας το χέρι μου.
«Πιστεύεις ότι θέλω να ζω; Έχω χάσει δυο παιδιά. Μόνο η αγάπη γι’ αυτά με κρατάει», είπε και κοίταξε τα πιτσιρίκια που έτρεχαν γύρω-γύρω. Τα δισέγγονα της. 
«Όταν θα φύγω όμως, θα είμαι γεμάτη. Ξέρεις πόση αγάπη είχα στην ζωή μου;»

Την τελευταία πρόταση την ψέλλισε με τα μάτια γεμάτα.
Η φωνή μου δεν έβγαινε. Κάθε λέξη, περνούσε μέσα μου απ’ το άγγιγμα της.
Ένιωσα της αγάπη της μάνας, της συντρόφου, της γιαγιάς, της αδερφής, του ανθρώπου.
Είδα την πληρότητα στα μάτια της κι ένιωσα την γαλήνη στη ψυχή της.
...  

Ο έρωτας είναι ένα αγρίμι. Απ’ την στιγμή που γεννιέται μέχρι την στιγμή που πεθαίνει.
Τρέφεται από ανθρώπους και δεν μπορείς να τον σταματήσεις.
Κανείς δεν έχει την δύναμη ν’ αντισταθεί στις ορέξεις του.
Δεν υπάρχει ασπίδα ικανή να σε προστατεύσει απ’ την ορμή του, ούτε καν η λογική.
Αφήνεσαι στο έλεος του κι εύχεσαι οι απώλειες, να είναι όσο το δυνατόν λιγότερες.
Ξυπνάει τα πιο πρωτόγονα ένστικτα σου και σε μετατρέπει σ’ ένα θηρίο, ικανό να πληγώσει ακόμα και το αντικείμενο του πόθου σου.

Το μόνο που θέλει είναι να χορτάσει...

Την όψη του, το άγγιγμα του, την οσμή του, το βλέμμα του, τον ήχο της φωνής του, το σώμα του, την ανάσα του, το χαμόγελο του, τα χρώματα που αλλάζουν τα μάτια του στο φως, τα χρώματα που αλλάζουν τα μάτια σου στο δικό του φως.

Ν’ ακουμπάς τις φλέβες του και να νιώθεις το αίμα σου να κυλάει μέσα σ’ αυτές.

Να ζεις μέσα απ’ αυτόν και να ζει μέσα απο ‘σένα.
Να μην κοιμάσαι για να τον βλέπεις να κοιμάται.
Να μην ανοιγοκλείνεις τα μάτια, για να μην χάσεις ούτε δευτερόλεπτο την εικόνα του.
Να μην αναπνέεις για ν’ ακούς την δική του ανάσα.

Κι όταν είναι μακριά σου... να κοιμάσαι για να τον ονειρεύεσαι.

Μακριά σου; Όχι, δεν γίνεται.

Εγωισμός.

Δεν μπορείς να διαχειριστείς την απουσία. 
Δεν υπάρχει καμμία λογική στο να μην είστε μαζί.
Όλο σου το σώμα, η καρδιά και η ψυχή, τον ζητάνε.
Και ναι, προσπαθείς να βάλεις την λογική γιατί το συναίσθημα σου είναι σαρωτικό.
Ψάχνεις απελπισμένα έναν τρόπο να δικαιολογήσεις την απόσταση αλλά ούτε το μυαλό μπορει να σε βοηθήσει... το μόνο που κάνει, να φέρνει εικόνες του.
Εικόνες απ’ όταν είστε μαζί και να θεριεύει έτσι την άρνηση σου να δεχτείς το ακατανόητο.

Εκτός κι αν...

Ζήλεια.

Θέλεις να αδειάσεις την καρδιά του απ’ τους πάντες και να υπάρχεις μόνο εσύ.
Δεν σου αρκεί τίποτα λιγότερο απ’ το απόλυτο.
Να σβήσεις το παρελθόν του, να γίνεις το παρόν και το μέλλον του.
Όποιος κατάφερε να τον ακουμπήσει ήταν μόνο για να καλύψει το κενό μέχρι να συναντηθείτε.
Τώρα δεν υπάρχει χώρος για κανέναν.

Κι αν υπάρξει;

Φόβος.

Ένα στιγμιαίο ταξίδι στο βλέμμα του και σε κυριεύει.
Σκοτεινιά.
Πήγε κάπου, χωρίς εμένα. Πού και γιατί.
Το μόνο που θέλεις να πεις είναι «Μίλα μου. Κάνε με να μην φοβάμαι. Μην μ’ αφήνεις σ’ αυτό το σκοτάδι.»
Ένα σκοτάδι που μπορεί να μην κρύβει τίποτα αλλά ποιο παιδί κοιτάει κάτω απ’ το κρεβάτι του;
Σκέφτεσαι παράλογα και περιμένεις μία λέξη να κατευνάσει αυτή την καταιγίδα.

Κι όταν δεν έρχεται...

Θυμός.

Το πιο οικείο συναίσθημα για τους περισσότερους.
Μασκαρεύει την πίκρα και το παράπονο και σε κάνει άτρωτο.
Επιτίθεσαι για να μην δει κανείς πόσο ευάλωτος είσαι.
Φωνάζεις για να μην ακούσει κανείς το φοβισμένο σου καρδιοχτύπι.
Ένταση για να μην αφεθείς στην εξάντληση και καταρρεύσεις.
Φωνάζεις ‘μπορώ’ για να μην ουρλιάξεις ‘δεν μπορώ’.
Πληγώνεις κα πληγώνεσαι γεννώντας έναν φαύλο κύκλο καταστροφής.
Πόλεμος για την ειρήνη.

Όπως όλα τα ποτάμια, έτσι κι αυτό του έρωτα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
Όταν ο θυμός καταλαγιάσει κι επέλθει η νηνεμία τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Θα έρθεις αντιμέτωπος με τ’ αποτελέσματα των πράξεων σου.
Το μέγεθος της καταστροφής, τις απώλειες, τις πληγές που άνοιξες.
Μουδιασμένος απ’ τον φόβο ότι ίσως η ζημιά να είναι μη αναστρέψιμη, πρέπει να θερίσεις ότι έσπειρες.
Κάτι πρέπει να κάνεις αλλά δεν ξέρεις τι.
Στα γνώριμα μονοπάτια δεν βρίσκεις λύσεις γιατί όλα είναι διαφορετικά τώρα.

Δεν είμαι πια ερωτευμένος;

Όχι, δεν είσαι...!

Ο αληθινός έρωτας είναι σαν το λουλούδι του λωτού.
Γεννιέται στην λάσπη αλλά δεν λερώνεται. Όσο και να το βρωμίσεις, θα αναδυθεί στην επιφάνεια και στην απαράμιλλη ομορφιά του θ’ αντικρύσεις το θαύμα της Αγάπης.

Σ’ αυτή τη γη που βρίσκεσαι τώρα, δεν κατοικεί ο εγωισμός. 
Μόνη σου έννοια είναι ο άλλος.
Μοναδικό εγωιστικό κατάλοιπο είναι ότι προσεύχεσαι να σου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία να κερδίσεις ξανά αυτό που έχασες. Αυτό που άφησες να χαθεί μέσα απ’ τα χέρια σου...
Σιωπηλά δέχεσαι την διδαχή μιας εσωτερικής φωνής που σε οδηγεί σ’ αυτό που πρέπει να κάνεις.

«Τον άνθρωπο αυτό τον ερωτεύτηκες. Έζησες κοντά του όμορφες στιγμές τις οποίες οφείλεις να προστατεύσεις. Αν επιλέξει να φύγει, πρέπει να τον αφήσεις αλλά να είσαι πάντα δίπλα του.
Ο πόνος του έρωτα είναι πολύ βαρύς για μια ανθρώπινη ψυχή. Πεθαίνεις ενώ η καρδιά σου χτυπάει.
Μ’ ανοιχτά τα μάτια, στέκεσαι και παρακολουθείς τον θάνατο σου.
Μόνο η δύναμη της Αγάπης μπορεί να σε βοηθήσει ν’ ανταπεξέλθεις. Θα γίνει ένα όπλο που θα το προσφέρεις απλόχερα στον άλλον για να παλέψει κι εκείνος του δικούς του δαίμονες.
Μην θυμώνεις γι’ αυτά που δεν έκανε, αγάπα τον γι’ αυτά που έκανε.
Δεν ξέρεις τι έχει ζήσει, πόσο έχει πονέσει, τι φοβάται, πόσες πληγές κουβαλάει.
Μπορεί, όταν τον ακούμπησες, να τον πόνεσες. Ένα πληγιασμένο κορμί πονάει. Μην κακιώνεις.
Μην του στερήσεις την δύναμη που μόνο εσύ μπορείς να του δώσεις.
Όταν ο πόνος θα γλυκάνει, τα δάκρυα σου θα στερέψουν και το βάρος απ’ το στήθος σου θα ‘χει φύγει, πρέπει να κοιτάς πίσω και να βλέπεις μόνο Αγάπη.
Αν δηλητηριάσεις τις ψυχές σας, θα το μετανιώνεις μια ζωή κι δεν θα υπάρχει γυρισμός.
Πνίξε την πίκρα και ευχήσου να βρει την δύναμη να ζήσει ευτυχισμένος.
Μην φοβάσαι, θα είμαι εδώ.  Θα σε προσέχω, για να τον προσέχεις.»

Κάπως έτσι ο Έρωτας γίνεται Αγάπη.
Ένα λουλούδι που το ποτίζεις καθημερινά με τα δάκρυα σου και μεγαλώνει.
Στο τέλος γίνεται δέντρο, αρκετά μεγάλο για να καθήσετε μαζί στην σκιά του.
Για πάντα...!
...  

Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβω γιατί μου είπε τα συγκεκριμένα λόγια.
Γιατί μου μίλησε γι' Αγάπη κι όχι Έρωτα;
Γιατί να αγαπήσει κάποιος εμένα κι όχι ν’ αγαπήσω κάποιον εγώ;
Από έναν άνθρωπο που έχει ζήσει τόσες ζωές, δεν περιμένεις μόνο σκόρπιες λέξεις.
Κάτι προσπαθούσε να μου πει, γιατί να μου το μάθει δεν γινόταν.
Αυτή η γνώση έρχεται μέσα από πόνο. Τον πόνο που σε αδειάζει και σε διαλύει.
Σαν να πέφτεις μέσα σ’ ένα πηγάδι. Κι όσο προσπαθείς ν’ αναρριχηθείς στην επιφάνεια, μ’ όλα σου τα κόκκαλα σπασμένα, ανάμεσα στις πέτρες που πληγιάζουν τα χέρια σου, να βρίσκεις τις απαντήσεις.

Η Αγάπη σκοτώνει κάθε ίχνος εγωισμού. Το μόνο που έχει σημασία είναι ο άλλος.
Παλεύεις για δύο, όχι για να τον έχεις κοντά σου, αλλά για να του δώσεις την δύναμη να τα καταφέρει.
Αν χρειαστεί, θα πονέσεις εσύ για να μην πονέσει αυτός.
Θα δώσεις τις μάχες του.
Άγρυπνος φρουρός, θα τον προστατεύεις πάντα.
Αν κινδυνεύσει, θα γίνεις ασπίδα για να μην πάθει τίποτα.
Κι αν μέσα στην πάλη του, δεχτείς και δικά του χτυπήματα.. θα το κάνεις σιωπηλή. 
Αν σ' αγάπησε όμως, δεν θα το κάνει ποτέ...

 «Να βρεις κάποιον να σ’ αγαπήσει και να ζήσετε. Μόνο αυτό έχει σημασία.»